Η προσευχή του ταπεινού- Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Κύριε, σαν ηρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.

Αλλη ψυχή δὲν εβλαψα στον κοσμο απ᾿ τη δική μου.

Εκείνοι που με πλήγωσαν ηταν αγαπημένοι.

Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ᾿ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.

Προσμένω τα χειρότερα. Ειν᾿ αμαρτία να ελπίσω.

Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.

Στην πόρτα μου αλλος δεν χτυπά κανείς απ᾿ τον αγέρα.

Δεν εχω δόξα. Ειν᾿ ησυχα τα εργα που εχω πράξει.

Ακουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση εχω κοιτάξει.

Εδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.

Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.

Τώρα δεν εχω τίποτα να διώξω η να κρατήσω.

Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ 'ναι τέτοια ελπίδα.

Ευδόκησε ν᾿ αφανιστώ χωρὶς να ξαναζήσω...

Σ᾿ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που ειδα.

(Απο τα Θεία δώρα)