ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

«Οι γυναίκες από μουσική, ποίηση και εικαστικές τέχνες δε νιώθουν τίποτε. Κι αν καμώνονται πως τάχα κάτι καταλαβαίνουν και δείχνουν ενδιαφέρον γι’ αυτά, τούτο δεν είναι τίποτε άλλο από πιθηκισμός, μιά επιτηδευμένη και προσποιητή δήθεν κλίση γιά ν’ αρέσουν στους άντρες. Ο λόγος που οι γυναίκες δε συγκινούνται αισθητικά είναι ότι δε μπορούν ποτέ να ενδιαφερθούν γιά κάτι χωρίς ιδιοτέλεια.»    Σοπεγχάουερ
 
...Πριν από 22 χρόνια και έχοντας ήδη κάποιες εμπειρίες από το άλλο φύλο που με προϊδέαζαν γιά τα χειρότερα, αποφάσισα να επιχειρήσω ένα πειραματικό σχέδιο χειραγώγησης συμπεριφοράς. Επέλεξα μιά άπειρη δεκαεξάχρονη με απότερο σκοπό να επηρεάσω την προσωπική της εξέλιξη, μέσα σε καθορισμένα πλαίσια αισθητικής και τάξης. Μακροπρόθεσμα ευελπιστούσα σε μιά γυναίκα πρότυπο και στον απόλυτο έλεγχο της σχέσης μας. Σήμερα γελάω με το απίστευτο θράσος μου ,όμως εκείνη την ηρωϊκή εποχή πίστευα πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα. 

Η μικρή ήταν όμορφη, λεπτή, λευκόδερμη με μακρυά πόδια και κορακίσια μαλλιά. Ήταν επίσης έξυπνη και υπάκουη, πληρώντας όλες τις προδιαγραφές μιάς δυνητικής Δέσποινας των στοχασμών. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή την έβλεπα μάλλον ουδέτερα και συχνά την κακομεταχειριζόμουν, όμως με το πέρασμα του χρόνου την ερωτεύτηκα και στο τέλος μου έγινε απαραίτητη.
Τα πρώτα χρόνια η σχέση μας εξελισσόταν σύμφωνα με τις προσδοκίες μου. Την βοηθούσα στα Νέα Ελληνικά και στα Μαθηματικά, διάλεγα τα φορέματα και τα εσώρουχά της, της αγόραζα κούκλες και στολίδια, κατάρτιζα το πρόγραμμα, οργάνωνα τη μελέτη και τη ψυχαγωγία, έθετα κρίσιμα ερωτήματα και απαντούσα σε δύσκολες απορίες.
Όμως η αληθινή ζωή δεν είναι πειραματικό εργαστήριο κι όταν τέλειωσε η πρώτη περίοδος τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Η λατρεία που παλαιότερα διέκρινα στα μάτια της άρχισε μέρα με τη μέρα να ξεθωριάζει γιά να αντικατασταθεί τελικά από ένα καταστροφικό πνεύμα αντιλογίας. 

Η προστατευόμενή μου είχε σχέδια δικά της και απαιτήσεις που εγώ δεν επιδοκίμαζα.

Η μικρή πέτυχε στις πανελλαδικές εξετάσεις σε πανεπιστήμιο της επαρχίας κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Το τελευταίο καλοκαίρι κάναμε μαζί ένα ταξίδι διακοπών με συνεχείς διαφωνίες και βίαιους τσακωμούς που εξάντλησαν και τα τελευταία περιθώρια επικοινωνίας.
Υπηρετούσα ως ΔΕΑ κάπου στη Μακεδονία όταν με εγκατέλειψε. Συγκλονίστηκα. Δεν άντεχα στην ιδέα πως με απέρριψε το ίδιο μου το δημιούργημα. Κατέρρευσε η ψευδαίσθηση που είχα οικοδομήσει και μαζί της ένα μέρος της ψυχολογικής μου πανοπλίας. Η αποτυχία του κωμικού μου εγχειρήματος με οδήγησε στο ναδίρ της προσωπικής μου αυτοεκτίμησης και αναπόφευκτα σε γενική επαναξιολόγηση δεδομένων και ιδεών.

Αργότερα αναγνώρισα τουλάχιστον ένα ελαφρυντικό στον εικοσιτριάχρονο εαυτό μου: εκείνος δεν γνώριζε πως οι γυναίκες είναι ανεπίδεκτες πνευματικότητας και πως από τη φύση τους έχουν προδιαγεγραμμένη πορεία και απροσδιόριστες επιθυμίες...

Πέρασε καιρός πριν επανακάμψω. Πήρα ένα σκληρό μάθημα αλλά εμπέδωσα βασικούς κανόνες. Το παιχνίδι είναι στημένο και οι γυναίκες έχουν τις δικές τους επιδιώξεις, είτε τις συναντάς στη διπλανή πόρτα είτε στα Παραμύθια της Χαλιμάς.

Παρ’ όλα αυτά, σε κάποια επόμενη ιστορία, ο Μαύρος Ιππότης δεν απέφυγε την παγίδα της Χιονάτης...

Η εισαγωγή: Σκέψεις του Σοπεγχάουερ γιά τις γυναίκες, που όμως δεν είχα τότε μελετήσει...

Χρονολογία μετάβασης: 1989-1991.

Ο πίνακας: Πορτραίτο της Bettie Page (1923-2008) από τον Αμερικανό ζωγράφο Jim Silke. Το απόλυτο σεξουαλικό είδωλο όλων των αντρών, που σέβονται τον αντρισμό τους.

http://sunwarflag.blogspot.com/2010/08/blog-post_25.html

Σημείωση δική μου:

Εγώ τί ; Εγώ δεν ειπα τίποτα, απλά το αντέγραψα ! Αντέγραψα μια ανθρώπινη ιστορία ! Αν σε πολλούς απο εμάς μοιάζει γνώριμη, παραπλήσια ή οικεία δεν φταίω εγώ ρε παιδιά ! Και δε θα  πάψω ποτέ να λατρεύω τις γυναίκες , με ο,τι και οσο γνωρίζω για αυτές, με ο,τι μάθω ακόμη και κυρίως με ο,τι κι αν εχω πάθει απ΄αυτές !....

Ι.Β.Ν.

Ψηλά βουνά κι απάτητα !

Ψηλά βουνά κι απάτητα, χιλιοτραγουδισμένα !

"Βιγλάτορες ακοίμητοι κόσμου τιτανικού...

Ευλαβικά και ταπεινά τα στήθη σας φιλώ !"

Ι.Β.Ν.

Ειπα να σβήσω τα παλιά ! Βίκυ Μοσχολιού !

SOS...εδώ πλανήτης Γη, εδώ πλανήτης Γη...SOS

SOS...εδώ πλανήτης Γη, εδώ πλανήτης Γη...SOS

Στο αχανές διάστημα πλέουν αναρίθμητα σώματα προς άγνωστη κατεύθυνση. Κανένας δεν γνωρίζει τον προορισμό τους, κανένας δεν έμαθε ποτέ τον καταγωγικό τους τόπο, την γενέθλια ημέρα τους, τα ατέλειωτα ταξίδια τους μέσα στο απέραντο και παγωμένο σκοτάδι.

Που πάνε όλα αυτά μαζί και χώρια; Γαλαξίες χρωματιστοί και νεφελώματα, αστέρια περιστρεφόμενα, αστέρια πολλών μεγεθών και ηλικιών, πλανήτες μικροί, πλανήτες μεγάλοι φουσκωμένοι από αέρια, αμέτρητοι δορυφόροι, κομήτες με ουρά μικρή και μεγάλη, μετεωρίτες και μετέωρα, αστεροειδείς κάθε μεγέθους και σκόνη, άπειρη σκόνη παντού.
Που πάνε όλα αυτά μαζί και χώρια;

Μέσα σ' αυτό το ατελεύτητο σύμπαν, πεπερασμένο, ίσως, αλλά και άπειρο ταξιδεύει κι ένας γαλανόλευκος κόκκος σκόνης μαζί με τ' άλλα σώματα και σωματίδια προς άγνωστο προορισμό. Αυτό δεν είναι εντυπωσιακό, αφού το ίδιο ταξίδι κάνουν όλα τα σώματα, μικρά και μεγάλα, φωτεινά και σκοτεινά, ορατά και αόρατα. 

Το εκπληκτικό είναι, ότι πάνω σ' αυτόν τον γαλανόλευκο κόκκο σκόνης, που βλέπουμε στην φωτογραφία να δύει στον ορίζοντα της Σελήνης, φωτογραφημένο από το Ιαπωνικό διαστημόπλοιo Selene, υπάρχουν πλάσματα ζωντανά, πλάσματα του αέρα, της θάλασσας και της ξηράς, όπως τα ονομάζουν κάποια άλλα εντυπωσιακότερα πλάσματα με το όνομα άνθρωποι σε κάποια γλώσσα από πολλές που μιλιούνται πάνω σ' αυτόν τον κόκκο σκόνης. 

Δηλαδή, μια τρέλα, ένα καταπληκτικό φαινόμενο. Ένας χρωματιστός κόσμος, μια πλάση που ακόμα πουθενά δεν έχει βρεθεί όμοια μ΄αυτήν. Νερά, θάλασσες, ποτάμια, δέντρα, ερημικές περιοχές, τεράστιοι όγκοι παγωμένου νερού και πλάσματα να κολυμπάνε, να πετάνε στον αέρα, να τρέχουν στο στέρεο έδαφος του κόκκου της σκόνης, ένας πανζουρλισμός από ήχους και ρυθμικών αναπνοών και πολύχρωμων σκηνικών.
Ταξιδιώτες σε πλεούμενο του αέρα. Εκεί επάνω συμβαίνουν πράματα και θάματα. Μεγάλες δόξες και μεγάλες τραγωδίες. 

Αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι, ο άνθρωπος, συνειδητά ή ασυνείδητα καταστρέφει το σκάφος που ταξιδεύει, πληγώνει τους συνεπιβάτες του, αφαιρεί ακόμα και τη ζωή, προσπαθεί να ρυθμίσει τη ζωή χιλιάδες χρόνια τώρα, κάθε μέρα ρυθμίζει, ρυθμίζει και όλο αρύθμιστη την αφήνει. Μια ατέλειωτη σύγκρουση σε όλον τον γαλανόλευκο κόκκο σκόνης, αλλά και ένδοξη ζωή από ταξιδιώτες με άλλα ταξιδιωτικά έγγραφα.

Είναι ολοφάνερο σε όλους τους κατοίκους της μικροσκοπικής γαλανόλευκης σκόνης.

Δεν πάει άλλο πια έτσι η ζωή. 
Αυτό το μικροσκοπικό στρογγυλό πλεούμενο κινδυνεύει από τους ίδους του τους επιβάτες . 

Αλέξανδρος Διαμαντής

 Πηγή:
http://astro.pblogs.gr/2010/08/sos-edw-planhths-gh-edw-planhths-gh-sos.html

Hawking: Αποίκηση στο διάστημα ή αφανισμός του ανθρώπου !

Hawking: Αποίκηση στο διάστημα ή αφανισμός του ανθρώπου

Τελεσίγραφο έδωσε ο διάσημος αστροφυσικός Stephen Hawking, σε συνέντευξη στο επιστημονικό site Big Think, καθώς υποστήριξε πως αν ο άνθρωπος δεν μετοικήσει στο διάστημα στους επόμενους δύο αιώνες, θα εξαφανιστεί ως είδος.

O Hawking εξέφρασε φόβους ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο και πως η μόνη λύση για να επιβιώσει βρίσκεται μακρυά από τη Γη.

Επιπλέον προειδοποίησε ότι η αύξηση του πληθυσμού και η έλλειψη πηγών στη Γη γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνοι παράγοντες για την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους και πως ο μόνος τρόπος για να υπάρξει πρόοδος είναι να ψάξουμε τον υπόλοιπο γαλαξία μας.

“Γι’ αυτό θεωρώ ότι τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που στέλνονται στο διάστημα δεν είναι και πολύ καλή ιδέα”, πρόσθεσε ο αστροφυσικός.

Aκούστε τον διάσημο αστροφυσικό στη συνέντευξη:

http://www.otherside.gr

Αιώρηση ή Μετεώριση;

φωτογραφία : Picasaweb

Του Δημήτρη Βερβερέλη

Προχθές ένας φίλος και συνάδελφος μου είπε οτι άκουσε κοροϊδευτικά σχόλια οταν χρησιμοποίησε σε μια συζήτηση τη λέξη αιώρηση και του είπαν οτι δεν είναι σωστή για να εκφράσει την κατάσταση του ελικοπτέρου εν πτήση με μηδενική ταχύτητα, διότι συνδέεται με το εκκρεμές και την κίνησή του κρεμασμένο από ένα σταθερό σημείο , κάτι που δεν έχει σχέση με την πτήση. Αντ’ αυτού η σωστή λέξη, οπως θεωρούσαν οι συνομιλητές του, είναι “μετεώριση”.

Και όμως, το ελικόπτερο κρέμεται από κάπου και αυτό είναι το στροφείο του και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του εκκρεμούς. Σημαντικοί χειρισμοί αλλά και συμπεριφορές του ελικοπτέρου κατά την πτήση βασίζονται και εξαρτώνται ακριβώς από αυτό το φαινόμενο. 

Αντιγράφω το παρακάτω από το English Greek Encyclopedia-Dictionary of Aviation των εκδόσεων D & J Vardikos. (Vivliotechnica Hellas) που παρεμπιπτόντως είναι εξαιρετική δουλειά:
“Το ελικόπτερο κατά την αιώρηση κρέμεται από το στροφείο σαν ένα εκκρεμές ,ενώ η δύναμη στήριξης του στροφείου εξισορροπεί το βάρος του ελικοπτέρου.”

Η λέξη “μετέωρος” κατά το λεξικό του Μπαμπινώτη, σημαίνει ο αιωρούμενος, ο υψωμένος στον αέρα και κατ’ επέκταση ο “αβέβαιος, ο ασταθής” πράγμα που οδήγησε τη χρήση της λέξης για την περιγραφή των καιρικών φαινομένων (μετεωρο-λογία, μετεωρίτης κ.α.)

Η λέξη αιωρούμαι από την άλλη σημαίνει “κινούμαι ή μένω ακίνητος στο κενό” αλλά και “κινούμαι ενώ είμαι κρεμασμένος ή στερεωμένος σε σταθερό σημείο” τα οποία είναι σίγουρα πιο κοντά στον χαρακτήρα του ελικοπτέρου.

Αν αναλύσουμε ακόμα περισσότερο τη λέξη “μετέωρος” θα δούμε ότι προκύπτει από τις λέξεις μετά + αιώρηση [μετ(α) + η-ορ-ος (ρ. αείρω - υψώνω - ο αιωρούμενος στον αέρα)] που σημαίνει κυριολεκτικά ότι περνάω από μία κατάσταση στην αιώρηση.

Δεν είναι μεγάλη διαφορά αλλά η σωστότερη ορολογία στον αντίποδα της αγγλικής λέξης “hover” είναι αιώρηση και όχι μετεώριση. Σε κάποιο από τα αρχικά εγχειρίδια ελικοπτέρων που μεταφράστηκαν όταν τα ελικόπτερα πρωτοεμφανίστηκαν στην Ελλάδα, κάποιος χρησιμοποίησε την λέξη μετεώριση αντί για αιώρηση και… φυσικά παρέμεινε έτσι μέχρι και σήμερα κυρίως στα ελικόπτερα της Πολεμικής Αεροπορίας αφού και η Αεροπορία Στρατού αλλά και η Πολιτική Αεροπορία χρησιμοποιεί τον όρο “αιώρηση”.

Έτσι για τους τύπους πάντως hover σημαίνει “φτερούγισμα” και αντικατοπτρίζει το πέταγμα του πουλιού colibri που συναντάται κυρίως στην Αμερική και έχει την ιδιαιτερότητα να μπορεί να κινεί τα φτερά του με τόση ταχύτητα που μπορεί και αιωρείται. 
Μεταφορικά χρησιμοποιείται για να δηλώσει την κίνηση ενός σώματος πάνω σε ενα στρώμα αέρα.

Υ.Γ. Την λεξη “μετεώριση” δεν τη βρήκα σε κανένα λεξικό.

φωτογραφία colibri: Photo-Net

http://www.greekhelicopters.gr/helos/?p=2379

Η Ψωροκώσταινα...

Η Ψωροκώσταινα...

 Ήταν κάποτε η Πανωραία Χατζηκώστα, αρχόντισσα των Κυδωνιών του Αϊβαλιού, σύζυγος πάμπλουτου εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι επιπλέον για την ομορφιά της.

Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά. Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.

Μια Κυριακή του 1826 όταν κυβερνούσε ο Καποδίστριας, στήθηκε ένα τραπέζι στην πλατεία του Ναυπλίου για να γίνει έρανος για το Μεσολόγγι.
Κανείς δεν έκανε καμιά κίνηση, μέχρι που πρώτη η Πανωραία πλησίασε το τραπέζι: “ Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι” είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι. Τότε κάποιος από το πλήθος φώναξε “Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της”.

Εκείνη την εποχή, σε μια συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για την φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου, το παρομοίασε με την γνωστή ζητιάνα την Ψωροκώσταινα. Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Αργότερα οι Βαβαροί προκειμένου να χλευάσουν το Ελληνικό κράτος για την φτώχια του και την οπιστοδρομικότητά του ονόμασαν υβριστικά «Ψωροκώσταινα» την Ελλάδα. Ο χαρακτηρισμός έμεινε για να χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα όχι μόνο το Ελληνικό Δημόσιο αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.

Τι απέγινε η Πανωραία Χατζηκώστα;

 
Όταν, μετά το περιστατικό, ο Καποδίστριας ίδρυσε το Ορφανοτροφείο, η Πανωραία προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς πληρωμή… Και βέβαια πέθανε σε πλήρη αφάνεια και ανέχεια. Το «παρατσούκλι» της όμως έμεινε και άντεξε στον χρόνο.

Η "ψωροκώσταινα" έγινε συνώνυμο της μιζέριας. Σύμφωνα με το «ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ»: “Ψωροκώσταινα: Το ελληνικό κράτος, η Ελλάδα ως κράτος φτωχό, που βασίζεται για την ύπαρξή του περισσότερο στην εθελοντική συνδρομή και προσπάθεια των κατοίκων του παρά στη σωστή και ορθολογική οργάνωση και διαχείριση των εσόδων του”.

******

Διαβάστε και εδώ: 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑΣ-(Η αληθινή ιστορία της Πανωραίας Χατζηκώστα)

 Πηγή:

http://konstantinosdavanelos.blogspot.com/2010/02/blog-post_7053.html

 Σημείωση δική μου: Οποιαδήποτε σύνδεση του ονόματος "Ψωροκώσταινα"  με τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδος ....θα θεωρηθεί ως κακοήθης !

Ι.Β.Ν. 

Μεσ΄ του Αιγαίου τα νερά ! Με την Αρετή Κετιμέ !

Σημείωση δική μου:Τραγουδάει ενας ....Αγγελος !

Και βέβαια μένουμε στις θάλασσές μας , στα νησιά μας και στο ορεινό μας ανάγλυφο...

και κρατάμε την Ελλάδα  σφιχτά στην καρδιά μας !

Ι.Β.Ν.

Σε τι διαφέρει η ΓΥΝΑΙΚΑ απο τη... γυναίκα…!

ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ γυναίκα…!

Της Χριστίνας Σιδέρη

Το εύκολο είναι, όταν πηγαίνεις κάπου, να λένε "ποια είναι αυτή που ήρθε". Το δύσκολο είναι, όταν φεύγεις, να λένε "ποια ήταν αυτή που έφυγε"... Βασική αρχή με την οποία θα έπρεπε να μεγαλώνουν όλες οι γυναίκες και να μεγαλώνουν και οι ίδιες αντίστοιχα τις κόρες τους και ούτω καθεξής …

Μόνο αυτό δε συμβαίνει στις μέρες μας, όπου ένας μεγάλος αριθμός μανάδων παριστάνει τις «κοσμοπολίτισσες νταβατζούδες», όπου οι κόρες βγαίνουν στο κλαρί των ΜΜΕ και στις πασαρέλες για να ικανοποιήσουν τα «γούστα» των «ατζέντηδων» και τις φιλοδοξίες των μανάδων. Υπάρχει και αυτή η πατροπαράδοτη συνομοταξία των λαϊκών νταβατζήδων μανάδων, όπου οι κόρες προωθούνται για να γίνουν επίσημες μετρέσες μετά γάμου, όπου κάποιοι είτε επειδή τους έγινε βίωμα, είτε επειδή πιάστηκαν στο δόκανο μιας εγκυμοσύνης, δουλεύουν σε δύο και σε τρεις δουλειές για να συντηρήσουν τις πριγκηπέσες, που μεγαλώνουν τους διαδόχους μετά δόξης και τιμής. Όπου αυτή η «δόξα» και η «τιμή» μπορεί και να είναι το κουτσομπολιό και ο καφές, η βόλτα και τα ψώνια, το φλερτάκι και ο «αντικαταστάτης» που έχει περισσότερο χρόνο για να την κάνει να αισθανθεί «γυναίκα» και όχι εγκλωβισμένη στο μαγκανοπήγαδο της συνήθειας.

«Σπουδαίες» γυναίκες και μανάδες…. Να γιατί καταστρεφόμαστε, γιατί συσχετίσαμε τη διαδοχή του έθνους με την τεκνοποίηση και όχι με τη διαπαιδαγώγηση. Συσχετίσαμε τις γυναίκες με τη δυνατότητα ή τη διάθεση τους να αναπαράγουν το είδος και όχι με τις ικανότητες τους να διαπλάθουν χαρακτήρες. Μάθαμε να θαυμάζουμε τα κοριτσάκια για τα ναζάκια που κάνουν και όχι για την ικανότητα τους να προσαρμόζονται. Όλοι περιμένουν από μία γυναίκα να κλαίει και της δικαιολογούν κάθε ασυνέπεια, κάθε αδυναμία, κάθε ανευθυνότητα, γιατί οι γυναίκες είναι αδύναμες, είναι ευαίσθητες, έχουν περίοδο, έχουν τα νεύρα τους, κουράζονται εύκολα και χίλιες δύο άτοπες δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες, έχουν μεγαλύτερες αντοχές, μεγαλύτερες ικανότητες και μεγαλύτερη πονηριά για να τα εκμεταλλεύονται όλα, προς όφελος τους.

Πόσο θαυμάζω τις μητέρες, που προτρέπουν τα κορίτσια τους να σπουδάσουν, να έχουν μία δουλειά, να είναι ανεξάρτητες και κυρίαρχες του εαυτού τους. Να έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν τον άνδρα, τα παιδιά και την οικογένεια τους. Να είναι χρήσιμες στην κοινωνία και στη πατρίδα τους. Να είναι μορφωμένες για να μεταφέρουν τη γνώση στα παιδιά τους. Να είναι κοινωνικοποιημένες για να μπορούν να παρακολουθήσουν τη πορεία της ένταξης των παιδιών τους στη διεφθαρμένη κοινωνία που ζούμε. Να είναι πολιτικοποιημένες για να μάθουν και τα παιδιά τους την αξία της ύπαρξης τους μέσα στη χώρα μας. Να είναι Ελληνίδες όχι μόνο στο γένος αλλά και στην παιδεία, για να διδάξουν τα παιδιά τους, κάτι που δε μπορεί κανείς, 

ΤΟΥ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΟΙΟ, ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!

Άνδρες μάθετε επιτέλους πως μία ΓΥΝΑΙΚΑ, έξυπνη με χαρακτήρα και άποψη, δεν είναι επικίνδυνη, είναι αναγκαία. Σταματήστε να συμβιβαζόσαστε με όλες αυτές τις γλυκανάλατες υπάρξεις και αποφασίστε να χαλάσετε περισσότερο χρόνο για να διαλέξετε τη μητέρα των παιδιών σας, από όσο σας παίρνει για να διαλέξετε ένα πουκάμισο ή να ολοκληρώσετε μία ερωτική πράξη. Ξεπεράστε τα κόμπλεξ σας και ανακαλύψτε τις δυνατότητες που σας προσφέρει η ζωή έχοντας στο πλάι σας δυναμικές ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

Αυτές οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ είναι οι ίδιες που θα σταθούν δίπλα σας στις δύσκολες στιγμές, γιατί έχουν τη δύναμη. Είναι αυτές που θα συντηρήσουν την οικογένεια σας, όταν εσείς θα είσαστε άρρωστοι ή άνεργοι ή απόντες, γιατί έχουν τη δυνατότητα. Είναι αυτές που θα διδάξουν ιστορία αντί για παραμύθια στα παιδιά σας, γιατί έχουν τις γνώσεις. Είναι αυτές που θα κρατήσουν τη συνοχή της οικογένειας όταν εσείς θα λείψετε, γιατί έχουν την αντοχή. Είναι αυτές που θα σας κάνουν περήφανους γιατί είναι αυτόφωτες και δε κρύβονται πίσω από εσάς. Είναι αυτές που θα σας στηρίξουν στις καριέρες και τις δουλειές σας γιατί δεν είναι κομπλεξικές απέναντι σας. Είναι αυτές που θα σας σέβονται μία ολόκληρη ζωή και θα σας έχουν παράδειγμα όχι από υποκρισία γιατί έχουν κάτι να κερδίσουν αλλά γιατί αξίζετε να είσαστε οι σύντροφοι της ζωής τους. Είναι αυτές που θα γεννήσουν τους μελλοντικούς Έλληνες και θα τους μεγαλώσουν με τις αρετές και όχι τα ελαττώματα των Ελλήνων, γιατί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι πάει να πει ευθύνη να ΑΝΑΣΤΗΣΕΙΣ το έθνος!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2010/08/blog-post_08.html

Σημείωση δική μου:
Εμείς ειμαστε μαζί σου κυρία Σιδέρη !  Οι γυναίκες ομως (με μικρά γράμματα) τι λένε;Απλά γνωρίζουν οτι το ...υπογάστριό τους , η ευλογημένη τους χλωρίδα κατα τον Λιαντίνη, ειναι ενας απο τους μοχλούς που γυρνάει τον Κόσμο και τον ρού της Ιστορίας ! Και αυτό κάνουν κυρία Σιδέρη ! Κυλάνε τον κόσμο με ...το υπογάστριό τους ! Και κυλάμε και εμείς μαζί τους !....
Ι.Β.Ν.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΑΡΛΑΣ ( Ο ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ) ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ : "ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΕΧΕ !"

 25 Ιουλίου 2010

Ξημέρωμα στο χορό του Πετρωτού  με το Λάμπρο Σκάρλα να τραγουδάει σκέτα (χωρίς μικρόφωνα ) "Να πέθαινα και να ΄βρεχε... ! "

Στο κλαρίνο ο Πάνος Κοτρώτσος και στην κιθάρα ο Φάνης ο Πεταρούδας !

Σημείωση δική μου: Το τραγούδι λέει ακόμη ".... Να ιδώ και την αγάπη μου τα μαύρα αν θα φορέσει.. "

Φαίνεται οτι ο απλός ο κόσμος τραγουδάει τον Ερωτα και το Θάνατο χωρίς να φοβάται κανέναν απ΄τους δυό ! Γιατί τους αντιμετωπίζει ως αδέρφια . Γιατί ειναι "ελεύσιμοι κίνδυνοι " και οι δυό . Ειναι οι  Πανεπίσκοποι Νόμοι του Σύμπαντος Θεού και του Σύμπαντος Κόσμου - κατα τον Λιαντίνη !

Μάλλον εσείς οι πλούσιοι και μεγαλόσχημοι τους τρέμετε ! Γιατί η γκλαμουριά σας σάς αλλοίωσε τη φυσιογνωμία και σας εγκλώβισε στο καβούκι της αγορασμένης σας ευτυχίας  !

Ι.Β.Ν.

ΑΠΩΛΕΙΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

 

ΑΠΩΛΕΙΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

1. Προσανατολισμός

Οι περισσότεροι άνθρωποι, γνωρίζουν χονδρικά τι σημαίνει η λέξη. Λίγοι όμως μπορούν να μας δώσουν τον ακριβή ορισμό, ο οποίος είναι:

Η τοποθέτηση του εαυτού μας σε σχέση με την Ανατολή.

Με τον καιρό ξεχάστηκε ο παράγοντας Ανατολή, παραμένει όμως η αίσθηση της κατεύθυνσης στο χώρο. Είμαστε προσανατολισμένοι στο χώρο, όταν γνωρίζουμε τη θέση μας σε σχέση με την επιφάνεια της γης και προσανατολισμένοι στο χρόνο, όταν έχουμε συναίσθηση της ακριβής ώρας και ημερομηνίας.

Όταν βαδίζουμε στη γη, ο προσανατολισμός είναι κάτι το φυσιολογικό και γίνεται ασυνείδητα, όπως και άλλες λειτουργίες του οργανισμού (π.χ. αναπνοή). Όταν όμως εγκαταλείπουμε την επιφάνεια ανεβαίνοντας προς τα ύψη, αντιμετωπίζουμε δυσκολίες που μπορεί να προκαλέσουν σύγχυση, όταν δεν γνωρίσουμε τους μηχανισμούς προσανατολισμού του σώματός μας.

Το κυριότερο όργανο προσανατολισμού, είναι βέβαια το μάτι. 
Όταν βλέπουμε το περιβάλλον μας και ο ορίζοντας είναι καθαρός, σπάνια παθαίνουμε σύγχυση, όσον αφορά τη θέση μας. Δεν είναι όμως μόνο το μάτι, που μας δίνει πληροφορίες. Τουλάχιστον 5 άλλα αισθητήρια δίνουν πληροφορίες στον εγκέφαλο, τα οποία αλληλοσυμπληρούμενα και συνδυαζόμενα, μας δίνουν την ακριβή εικόνα.

Λαβύρινθος: 

Η αισθητικότητα των μυών και των αρθρώσεων, ώστε και με κλειστά τα μάτια, να γνωρίζουμε τη θέση όλων των μελών του σώματός μας.

Βρίσκεται στα οστά της βάσης του κρανίου και που επηρεάζεται άμεσα από τη πτήση.

Η αισθητικότητα των σπλάχνων.

Η πίεση των σπλάχνων και του εντέρου, μας βοηθάει να αντιληφθούμε που είναι το «κάτω» και που το «πάνω». Με την επίδραση των G στο αεροσκάφος, αυτή η πληροφορία μπορεί να προκαλέσει σύγχυση.

Η αισθητικότητα λόγω επαφής. 

Μπορούμε κανονικά να αντιληφθούμε την ποιότητα του εδάφους κάτω από τα πόδια μας ή τη σκληρότητα του καθίσματος που καθόμαστε. Βέβαια, αυτή η αίσθηση αχρηστεύεται, όταν π.χ. μουδιάζει το χέρι ή το πόδι μας.

Η ακοή. 

Πληροφορίες όσον αφορά στη θέση ή στην ταχύτητα, παίρνουμε από τον κινούμενο άνεμο. Επίσης, οι διάφοροι ήχοι μας βοηθούν στον προσανατολισμό.
Ο εγκέφαλος, αναλύει τις πληροφορίες που παίρνει από τις παραπάνω πηγές, τις συνδυάζει με τη μνήμη και παρουσιάζει την εικόνα της θέσης μας και έτσι προσανατολιζόμαστε. 

Η μνήμη είναι σημαντικότερη, διότι μας λέει τη διαφορά μεταξύ παρελθόντος και παρόντος και επίσης, σε ασυνήθεις συνθήκες, μας δίνει στοιχεία, ώστε να κρίνουμε ορθά λόγω πείρας. Για παράδειγμα, η πρώτη έντονη ανακοπή με άριστες συνθήκες μας φέρνει σύγχυση, αλλά η πείρα παραμένει και θυμόμαστε τα καθέκαστα, όταν επαναληφθεί η ίδια άσκηση με οποιαδήποτε συνθήκη.

α. Λαβύρινθος
Ο λαβύρινθος, ένας δεξιά και ένας αριστερά, βρίσκεται μέσα στα οστά του κρανίου, κοντά στο μέσα αυτί. Έχει μέγεθος όσο ένα φασόλι και αποτελείται από 3 ημικύκλιους σωλήνες, κάθετους ο ένας στον άλλον. Ο κάθε σωλήνας, βρίσκεται σε μία κατεύθυνση στο χώρο. Οι σωλήνες καταλήγουν σε ένα κοινό σάκο, που λέγεται στατικό όργανο. Όλο αυτό το σύνολο, μοιάζει να εργάζεται σαν γυροσκόπιο. Οι σωλήνες και ο σάκος, είναι γεμάτοι με ένα κολλοειδές υγρό, μέσα στο οποίο υπάρχουν πολλές λεπτές και κοντές τρίχες, που κινούνται ελεύθερα μπρος και πίσω, όταν κινείται και το υγρό. Οι σωλήνες είναι ευαίσθητοι στις γωνιακές κινήσεις της κεφαλής, ενώ ο σάκος έχει σχέση κυρίως με τη γραμμική επιτάχυνση.

Όταν το κεφάλι κινείται προς μία κατεύθυνση, οι σωλήνες μετακινούνται μαζί του. Λόγω όμως της αδράνειας, χρειάζεται ένας ορισμένος χρόνος να μετακινηθεί και έτσι οι τρίχες των τοιχωμάτων λυγίζουν και ο εγκέφαλος δέχεται το αίσθημα της στροφής. Είναι το ίδιο φαινόμενο, σαν να έχουμε ένα ποτήρι γεμάτο νερό. Το ποτήρι κινείται πάντα πριν από το νερό.

Μετά την πρώτη κίνηση, εάν ο ρυθμός στροφής είναι σταθερός, το υγρό στους σωλήνες ισορροπεί και οι τρίχες δεν είναι πλέον λυγισμένες. Ο εγκέφαλος δεν ερεθίζεται και η αίσθηση της στροφής εξαφανίζεται. Οι σωλήνες, είναι ευαίσθητοι μόνο σε αλλαγές της ταχύτητας ή της στροφής και μία σταθερή κίνηση δεν τους ερεθίζει. Το καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτό το φαινόμενο, είναι η κίνηση της γης. Περιστρέφεται συνεχώς γύρω από τον άξονά της με μεγάλη ταχύτητα, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε, παρά μόνο αν σταματούσε ξαφνικά.

Όταν σταματήσει η κίνηση της κεφαλής, σταματά και η κίνηση των σωλήνων. Το υγρό όμως, εξακολουθεί να κινείται για ένα μικρό χρονικό διάστημα και οι τρίχες λυγίζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, μέχρι να σταματήσουν τα υγρά.

Τα παραπάνω, αφορούν στον ερεθισμό ενός σωλήνα και στην κίνηση της κεφαλής προς μία μόνο κατεύθυνση στο χώρο. Τι θα συμβεί εάν ερεθίσουμε 2 ή και τους 3 σωλήνες; Εδώ υπάρχει η αναλογία με το γυροσκόπιο. Όταν το γυροσκόπιο στρέφεται προς μία κατεύθυνση του χώρου και εφαρμόζεται μία δύναμη σε αυτό από άλλη κατεύθυνση, 90ο σε σχέση με την πρώτη, τότε αυτό αλλάζει κατεύθυνση. Η νέα διεύθυνση κίνησης, θα είναι η συνισταμένη των άλλων δύο δυνάμεων. Το ίδιο συμβαίνει με το όργανο ισορροπίας.

Όταν εμείς στρεφόμαστε προς την κατεύθυνση του ενός σωλήνα και ξαφνικά κινήσουμε το κεφάλι μας προς μία δεύτερη κατεύθυνση, το υγρό στους 3 σωλήνες θα αρχίσει να κινείται. Οι σωλήνες όμως επικοινωνούν με τον κοινό σάκο, το υγρό στον τρίτο σωλήνα θα κινηθεί και αυτό. Σε κάθε σωλήνα, οι τρίχες ερεθίζονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις και ο εγκέφαλος παίρνει συγχεόμενες πληροφορίες. Αντιδρά, λαμβάνοντας υπόψη το ισχυρότερο ερέθισμα, που είναι η συνισταμένη και έτσι νομίζει ότι το σώμα γέρνει προς την τρίτη κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να συγχυστεί και να ζαλιστεί. 

Η ζάλη (VERTIGO), είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι χειριστές αεροσκαφών και ελικοπτέρων κατά τη πτήση.

β. Τρόπος της αίσθησης
Το σώμα μας, δεν αντιλαμβάνεται όλα τα ερεθίσματα και πολλές φορές είναι δυνατό να γελαστούμε. Από πειράματα, αποδείχθηκε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την αλλαγή της γραμμικής ταχύτητας, που επενεργεί στο σώμα μας με δύναμη μικρότερη 1/50 C.

Επίσης, δεν γίνεται αντιληπτή η στροφή ή η αλλαγή θέσης. Εάν περιστρεφόμαστε με ταχύτητα μικρότερη του 1m/sec2, κανένα όργανο του σώματος δεν αντιλαμβάνεται αυτή τη μεταβολή. Υπάρχει περίπτωση, να γυρίσουμε 180ο στον αέρα, χωρίς να το αντιληφθούμε. Επίσης, σε πτήση μέσα στα σύννεφα, να αρχίσουμε στροφή χωρίς να το αντιληφθούμε. Άλλη περίπτωση είναι, να αρχίσουμε ελαφρά άνοδο ή κάθοδο χωρίς να το καταλάβουμε.

Κάτι που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι, το σώμα μας αισθάνεται μόνο τις μεταβολές της επιτάχυνσης. Δηλαδή, όταν μπούμε σε στροφή και διατηρήσουμε σταθερό βαθμό στροφής, τότε το αίσθημα στροφής σταματάει, μέχρι να αλλάξουμε βαθμό στροφής.

2. Απώλεια Προσανατολισμού και Χειριστής

Απώλεια προσανατολισμού, είναι η δυσκολία που συναντάμε στον καθορισμό της θέσης μας, σε σχέση με τη γη.
Η απώλεια προσανατολισμού, είναι ένα από τα συνηθέστερα προβλήματα των ιπταμένων. Είναι μία κατάσταση που πρέπει να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε. Η απώλεια προσανατολισμού, που σε κάποια μορφή της κατά τη διάρκεια της πτητικής μας καριέρας θα μας επηρεάσει, δεν είναι αρρώστια ή κάτι που πρέπει να φοβόμαστε. Πρέπει όμως να την αντιληφθούμε.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες απώλειας προσανατολισμού. Στη μία περίπτωση, αδυνατούμε να αντιληφθούμε τι μας συμβαίνει και στην άλλη, ερμηνεύουμε λανθασμένα το ερέθισμα.

Η «απόκλιση», 
Είναι η πιο συνηθισμένη μορφή απώλειας προσανατολισμού. Πετάμε μέσα σε σύννεφα μη προσέχοντας τα όργανα. Κάποια στιγμή, αντιλαμβανόμαστε από τον Τ.Ο., (τεχνητό ορίζοντα ) ότι γέρνουμε. Γύραμε τόσο ομαλά, που δεν το πήραμε είδηση. Γρήγορα φέρνουμε το Χειριστήριο Πορείας στο κέντρο. Η κίνηση αυτή, γίνεται αντιληπτή από τον εγκέφαλο, όχι όμως και από το σώμα μας, που λόγω υστέρησης δίνει ερέθισμα στον εγκέφαλο για μεγαλύτερη διόρθωση. Μετά από λίγο, αντιλαμβανόμαστε το νέο αλλά αντίθετο βαθμό στροφής. Ο εγκέφαλος δίνει εντολή για νέα διόρθωση, το σήμα υστερεί και αρχίζουμε από την αρχή. Το φαινόμενο αυτό, λέγεται απόκλιση.

Άλλη συχνή αιτία απώλειας προσανατολισμού, είναι το φαινόμενο CORIOLIS. Ενώ κάνουμε απότομη άνοδο ή κλειστή στροφή, γυρίζουμε για κάποιο λόγο απότομα το κεφάλι μας. Τότε οι δύο ημικύκλιοι σωλήνες ερεθίζονται και παράγεται το αίσθημα της αστάθειας, που συχνά συνοδεύεται από ναυτία και σύγχυση. Γι’αυτό, πρέπει να αποφεύγουμε τις απότομες κινήσεις του κεφαλιού και να χρησιμοποιούμε τα μάτια μας χωρίς να κουνάμε το κεφάλι μας, όπου βέβαια είναι δυνατόν.

Τα όργανα πτήσεως, μας βοηθούν ώστε να γνωρίζουμε κάθε στιγμή τη στάση και τη θέση μας, άσχετα εάν υπάρχει ορατότητα ή όχι. Όταν τα χρησιμοποιούμε κανονικά, θα μας δώσουν όλες τις απαιτούμενες πληροφορίες για τον προσανατολισμό μας. Για να γίνει αυτό, πρέπει να γίνεται γρήγορος και συνεχής ο διασταυρωτικός έλεγχος των οργάνων πτήσης. Ρίχνοντας ματιές μία μέσα και μία έξω όταν πετάμε μέσα σε σύννεφα ή σε καταιγίδα, είναι σαν να επιδιώκουμε τη σύγχυση. 

Πολλοί χειριστές, άρχισαν την VFR    ( Visual flight rules )  πτήση προτού βγουν τελείως από τα σύννεφα και όταν έφθασαν σε καθαρό καιρό, διαπίστωσαν έκπληκτοι ότι βρισκόντουσαν σε επικίνδυνη κατάσταση. Η γνώση της πτήσης με όργανα είναι το παν και πρέπει να μας γίνει η δεύτερη φύση, ώστε οι πληροφορίες που παίρνουμε απ΄ αυτά να είναι πλήρεις και να ικανοποιούν τις αισθήσεις μας. Αυτό επιτυγχάνεται με την εκπαίδευση.

Επίσης, η όραση μπορεί να μας προκαλέσει απώλεια προσανατολισμού, χωρίς άλλες διαταραχές από άλλα όργανα της ισορροπίας και ιδιαίτερα σε νυκτερινές πτήσεις (π.χ. όταν κάνουμε αιώρηση σε ομοιόμορφη επιφάνεια, μπορεί να κινηθεί το ελικόπτερο χωρίς να το αντιληφθούμε).

http://www.army.gr/files/File/grafeio_asfalias_ptiseon/apolia_prosanatolismou.pdf
Επιμέλεια ΓΕΣ/ΔΑΣ

Greece ή Hellas ;

Ενστάσεις

Greece εναντίον Hellas - Ιστορίες με ονόματα
 

«— Λεμονιά: Αμ εμένα πώς με λένε Εγγλέζικα;

— Τζίμης: Εσένα σε λένε woma

— Λεμονιά: Πώς το είπες, γούμενο;

— Τζίμης: Οχι μη σε είπα δεσπότη(…) Γούμα βρε τσουπί,  γούμα αλλά σαν είσαι τσούπα σε λένε gierl.

— Λεμονιά: Αϊ στο καλό σου χριστιανέ μου , που από Λεϊμονιά θα με βαφτίσεις γούμα και γκιέρλ! Εμένα δε μου αρέσουνε ευτούνα τα παράξενα ονόματα, θέλω να μου λές τόνομά μου.

— Τζίμης: Ωράιτ ! Αφού το θέλεις θα σε φωνάζω Λεϊμονιά, μα να ξέρεις ότι τόνομά σου Εγγλέζικα λέγεται γκιέρλ.»

....................................................................................................

Tο απόσπασμα προέρχεται από την κωμωδία «Οι φωστήρες» που γράφτηκε το 1925 από κάποιον (άγνωστο) Ελληνοαμερικανό και περιόδευσε εκείνα τα χρόνια με έναν (επίσης άγνωστο) ερασιτεχνικό θίασο στην σκηνή πολλών Eλληνικών κοινοτήτων σε πολλές Aμερικανικές πολιτείες. Το ανέσυρε από την αφάνεια η Ιωάννα Λαλιώτου (επίκουρη καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) και αποτελεί παράδειγμα του γλωσσικού ζητήματος που αντιμετώπισαν (και Ελληνες) μετανάστες. «Στη δεκαετία του 1920», σημειώνει η Ιωάννα Λαλιώτου, «απέκτησαν ιδιαίτερη δημοτικότητα τα άρθρα για τις ψυχολογικές επιπτώσεις των εθνικών ονομάτων στους μετανάστες. Η υποχρεωτική αλλαγή των Eλληνικών ονομάτων και η υιοθέτηση των Aμερικανικών συντομευμένων εκδοχών τους υπήρξε συχνά σημείο αναφοράς σε περιγραφές των αρνητικών εμπειριών που είχαν σημαδέψει τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης για πολλούς Ελληνες. Οι περισσότεροι μετανάστες είχαν αλλάξει τό όνομά τους με υπόδειξη των υπαλλήλων στο νησί Ελλις.»

Η ονοματολογία δεν είναι μια καθόλου τυχαία ιστορία. Πολλές φορές υποδηλώνει –ιδίως όταν επιβάλλεται– τη σχέση εξουσίας ανάμεσα στον «νονό» και το «βαφτιστήρι». 

Αλλά με τον ίδιο τρόπο που επιβάλλεται η εξουσία μέσω του «νονού» έτσι ακριβώς λησμονείται, από την ιστορία, το προ βάφτισης καθεστώς.

Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της σχέσης που πλέον αναπαράγεται με την ονοματολογία είναι οι Αβορίγινες στην Αυστραλία και οι Οττεντότοι στη Νότια Αφρική. Οι πρώτοι Δυτικοί που έφτασαν στην Αυστραλία τους χαρακτήρισαν «ab origin», «αρχανθρώπους» σε ελεύθερη μετάφραση, ενώ η ονομασία «οττεντότος» προέρχεται από την Oλλανδική λέξη «τραυλός» (αφού οι Ολλανδοί άποικοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν την γλώσσα τους με τους έντονους λαρυγγισμούς). Και στις δύο περιπτώσεις ουδέποτε τελικά κατέστη δυνατόν να μάθουμε πώς αυτοπροσδιορίζονταν αυτές οι ομάδες και, το σημαντικότερο, οι (απαξιωτικές) ονομασίες διευκόλυναν βασανισμούς και περιθωριοποιήσεις.

Οσο για τα δικά μας, ακόμη και το «Ελλάς» πέρασε και εξακολουθεί να περνάει εδώ και περίπου 200 χρόνια από τα χίλια μύρια κύματα που μας χωρίζουν από τις απαρχές του Eλληνικού Διαφωτισμού.

Αν και είναι γνωστή η επιμονή του Αδαμάντιου Κοραή υπέρ των «Γραικών» και εναντίον των «Ρωμιών», εντούτοις το ίδιο ζήτημα έρχεται και ξανάρχεται μέχρι και σήμερα. Για παράδειγμα, ενώ στην Αγγλία η Ελλάδα μεταφράζεται ως «Greece», στη Νορβηγία ως ακριβής μετάφραση θεωρείται το «Ηellas». Αν μάλιστα έχετε την ατυχία να πέσετε σε μπλόκο της Iνδικής αστυνομίας στο νέο Δελχί, θα διαπιστώσετε πως το «Hellenic Republic» δεν αναγνωρίζεται. Θα χρειαστεί να τους πείτε «Γιουνάν».

Οι τρεις προσδιορισμοί που κονταροχτυπήθηκαν για το βάφτισμα του νέου κράτους - έθνους ήταν το «Γραικοί», το «Ρωμιοί» και –αργότερα– το «Ελληνες». Ωστόσο, ο Αδαμάντιος Κοραής πέρασε τη δική του άποψη, τουλάχιστον ως προς το πώς θα αποκαλούσαν τους πολίτες του νέου κράτους οι ξένοι. Το «Greece» (εκ του Γραικός), επειδή όπως έγραφε το 1805, «ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης». Ο ίδιος, μας θυμίζει η Χριστίνα Κουλούρη (καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου), απέρριπτε κατηγορηματικά την ονομασία «Ρωμιοί» γιατί θύμιζε την περίοδο δουλείας του έθνους.

Αντίθετα, ο Δ Καταρτζής από το 1783 πρόκρινε το «Ρωμιός» απορρίπτοντας ιδίως το «Ελληνας» ως «παράγωγο» της ειδωλολατρίας και το οποίο εξαφάνιζε την ιστορική περίοδο του Βυζαντίου. (Χρειάστηκαν περίπου 100 χρόνια για να κατασκευάσει τη λύση της ιστορικής συνέχειας ο Κ. Παπαρρηγόπουλος).

Αλλά η διαφωνία συνεχίστηκε μέχρι πολύ πρόσφατα με την εκ νέου ανακάλυψη της «Ρωμιοσύνης». Τη σχετική συζήτηση ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα περιγράφει με έξοχο τρόπο ο Πάτρικ Λη Φέρμορ θυμίζοντας και τη λυσσαλέα επίθεση του Κωστή Παλαμά εναντίον του «Ελλην»: «Η ανάσταση του ονόματος “Ελλην”», λέει ο Παλαμάς είναι για να «ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου. Αντίθετα το “Ρωμιός” είναι η πραγματικότητα (…) Τι είναι το όνομα “Έλληνας”; Δεν είναι απηρχαιωμένο και φτιαχτό, και, με τις νύξεις από τον ειδωλολατρικό κόσμο που επιζούν μέσα του, ανακριβές; Δεν έχει κάτι το ψευτοεπίσημο και το βαρύ – το πομπώδες με άλλα λόγια;» 

Ενώ στη λέξη «Ρωμιοσύνη» ο –για πολλούς– εθνικός ποιητής αναγνωρίζει «κάτι τι ποιητικά και μουσικά χρωματισμένο, κάτι τι φτερωτό, λεβέντικο για μας και ανάλαφρο που δεν το ’χει ο Ελληνισμός με όλη τη βαριά του ασάλευτη μεγαλοπρέπεια».

Η «Ρωμιοσύνη» επανήλθε δριμύτερη (και από τ’ αριστερά) τη δεκαετία του ’60, αλλά η συζήτηση ξεκίνησε εκ νέου μετά τη Χούντα. Οταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος όχι μόνο εφηύρε εκ νέου, όπως λέει ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος (καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθήνας), αλλά και προσπάθησε να επιβάλει με τη βοήθεια του υπουργείου Εξωτερικών την διεθνή ονομασία της χώρας ως «Hellas» σε αντικατάσταση του «Greece». Ο καθηγητής ιστορίας χαρακτηρίζει τέτοιες προσπάθειες «εντελώς λανθασμένες».

Το «Greece» σημαίνει «Ελλάς». Προέρχεται από την ξένη βιβλιογραφία η οποία στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου μπήκε και στην Eλληνική βιβλιογραφία. Αλλωστε –όπως υπενθυμίζει ο κ. Παναγιωτόπουλος– η λέξη «Ελλάς» δεν υπήρχε, αλλά προήλθε από το «Eλληνικός».

Ειναι χαρακτηριστικό προς τούτο, λέει η Χριστίνα Κουλούρη, ότι οι αναφορές περί Bυζαντινής Aυτοκρατορίας στη Γαλλική βιβλιογραφία του 19ου αιώνα γίνονταν ως «αυτοκρατορία των Γραικών». (Αλλωστε, και στη διεθνή βιβλιογραφία το «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» επινοήθηκε μόλις στα ύστερα του 19ου αιώνα).

Λίγο μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, το «Hellas» εμφανίζεται και πάλι ως «προβληματισμός», αυτή τη φορά από εθνικιστικούς κύκλους. Τότε (2004) παρεμβαίνει στο «διάλογο» και η Ελλη Παππά η οποία σε κείμενό της παραπέμπει απλώς στο σχετικό λήμμα της Britannica («το όνομα προέρχεται από τους “Γραίους”, φυλή της Βοιωτίας, η οποία αναφέρεται και στον Ομηρο. Και επειδή οι Γραίοι ήσαν από τους πρώτους που μετανάστευσαν στην Ιταλία δημιουργήθηκε το Greece»).

Η ονοματολογία ταλαιπωρούσε και ταλαιπωρεί. Ισως τα πράγματα να ήταν πιο απλά αν, όπως λέει η Χριστίνα Κουλούρη, γινόταν δεκτό ότι με «το όνομα δεν δηλώνουμε ποιοι είμαστε, αλλά ποιων απόγονοι είμαστε».

Πολλοί Ελληνες δημοσιογράφοι που κάλυψαν την εξέγερση του Αλβανικού νότου το 1997 γνώρισαν τον Χαϊρεντίν Ζούπα, έναν ταξιτζή από το Αργυρόκαστρο. Λίγους μήνες μετά, ο Χαϊρεντίν συστηνόταν ως «Χαϊρεδίνης». Περίπου ό,τι έγινε και με τον Πολωνό υδραυλικό Ζμπίγκνιου που έγινε «Σπύρος». Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν τόσο το όνομα, όσο ο «νονός».
Τι επιδιώκει και πώς το επιβάλλει. 
Αλλωστε, καμιά ονομασία δεν προϋπήρξε και καμία δεν άντεξε στον χρόνο χωρίς να την υιοθετήσουν τα «βαφτιστήρια»…

Tου Τάκη Καμπύλη

Πληροφορίες:

-Πασχάλη Κ. Κιτρομηλίδη, «Νεοελληνικός Διαφωτισμός», Αθήνα 2000, εκδ. ΜΙΕΤ

-Πάτρικ Λη Φέρμορ «Ρούμελη», Αθήνα 2000, εκδ. Ωκεανίδα

-Ελπίδας Κ. Βόγλη «Ελληνες το γένος», Ηράκλειο 2007, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

-Κ. Θ. Δημαρά «Νεοελληνικός Διαφωτισμός», Αθήνα 2007, εκδ. Ερμής

-Ιωάννας Λαλιώτου «Διασχίζοντας τον Ατλαντικό», Αθήνα 2006, εκδ. Πόλις

-Παντελή Βουτούρη, Γιώργου Γεωργή «Ο Ελληνισμός στον 19ο αιώνα», Αθήνα 2006, εκδ. Καστανιώτης

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100051_21/10/2007_245844

Αυτή είναι η χειρότερη κρίση ! Αυτή ! ! !

Αυτή είναι η χειρότερη κρίση! Στον χαρακτήρα και την συμπεριφορά μας.

Απόγευμα. Διπλό λεωφορείο από Γλυφάδα για κέντρο. Φίσκα. Οι όρθιοι κρεμασμένοι από τις χειρολαβές. Οι καθισμένοι έκλειναν τα μάτια κατάκοποι από δουλειά και έγνοιες. Μέσα κατήφεια κι ιδρώτας. Από τα ανοιχτά παράθυρα αύρα και καυσαέριο. Σε μια στάση επιβιβάστηκε μια μεγάλη παρέα εφήβων.

Απλώθηκαν σπρώχνοντας άγαρμπα τους ήδη στριμωγμένους. Από την άμμο που σκόρπισαν σε κάθε τους κίνηση φαινόταν ότι επέστρεφαν από μπάνιο στη θάλασσα. 'Αρχισαν να φωνάζουν. Για την ακρίβεια να ουρλιάζουν. Η εθνική μας λέξη επανερχόταν σε κάθε φράση υποκαθιστώντας ονόματα, επίθετα, ουσιαστικά, ρήματα. Δεν ήταν κουβέντα αλλά παραλήρημα. Υστερία διανθισμένη με άναρθρες κραυγές που ξεσήκωναν τα εξωπραγματικά γέλια των υπόλοιπων της...αγέλης.

Η μόνη αντίδραση στην εισβολή, απειροελάχιστες συσπάσεις ενόχλησης στα πρόσωπα των επιβατών. Και ερμητικό κλείσιμο στο καβούκι του ο καθένας. Καρτερικά. Ώσπου κάποιος δεν άντεξε. Ήταν γύρω στα εξηνταπέντε με εβδομήντα. Στον τόνο παράπονου κι όχι της επίπληξης, με χροιά απελπισίας, είπε χαμηλόφωνα στον έφηβο που στεκόταν δίπλα του και έκανε το μεγαλύτερο σαματά: “Βρε αγόρι μου κουφός είσαι και φωνάζεις έτσι; Πιο σιγά σε παρακαλώ, δεν αντέχουμε. Κουρασμένοι άνθρωποι είμαστε.”

Οι επιβάτες αναθάρρησαν για μια στιγμή, πιστεύοντας ότι θα έπιαναν τόπο τα λόγια του. Τα ουρλιαχτά σταμάτησαν για δευτερόλεπτα για να συνεχίσουν επιδεικτικά εντονότερα από πριν. Στάση τη στάση η αγέλη άρχισε να αποδεκατίζεται. Τελευταίος έμεινε ο έφηβος που δέχτηκε την παράκληση του ηλικιωμένου. Επιτέλους ήσυχος. Το μόνο που έκανε ήταν κάποιες περίεργες, ανεξήγητες γκριμάτσες με το στόμα του.

Κάποια στιγμή πάτησε κι εκείνος το κουμπί για στάση. Όταν άνοιξε η πόρτα έσκυψε αστραπιαία στον επιβάτη που τόλμησε να μιλήσει, τον έφτυσε κατάμουτρα, πήδηξε έξω από το λεωφορείο και πριν εξαφανιστεί τέντωσε θριαμβευτικά τον μέσο του δεξιού του χεριού προς το παράθυρο που καθόταν ο αποδέκτης της γιγαντιαίας ροχάλας.

Ο ηλικιωμένος δεν είδε τη χειρονομία. Στεκόταν ακίνητος στη θέση του σαν να μην μπορούσε να πιστέψει αυτό που μόλις είχε συμβεί. Μόνο όταν έκλεισε η πόρτα και το λεωφορείο ξεκίνησε, έβγαλε από την τσέπη του με αργές κινήσεις ένα υφασμάτινο άσπρο μαντήλι. Όλοι τριγύρω που είχαν δει τη σκηνή στράφηκαν προς άλλες κατευθύνσεις, αφήνοντάς τον διακριτικά μόνο να σκουπίσει πρώτα το μάτι, μετά το μάγουλό του και τέλος το πουκάμισό του. Ύστερα το δίπλωσε προσεκτικά στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι. Μέχρι το τέρμα δεν σήκωσε το κεφάλι. Το βλέμμα του έμεινε προσηλωμένο στα δάχτυλα που τρέμοντας έστριβαν τις άκρες του υγρού μαντηλιού.

Κανένας δεν σχολίασε, κανένας δεν είπε κουβέντα.

Μόνο μετά από αρκετή ώρα, ανηφορίζοντας πια τη Συγγρού κάποιος μουρμούρισε: “Αυτή είναι η χειρότερη κρίση...”

Απο το καταπληκτικό φιλικό ιστολόγιο:

http://epirus-ellas.blogspot.com/2010/07/blog-post_6041.html