«Αυτοί είμαστε κύριοι. ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ.»

Μαρτυρεί ο Θάνος Πασχάλης

Ειδικευόμενος Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας

Εφημερία. Απογευματάκι χτυπάει το τηλέφωνο... 

"Τον εφημερεύων (!) νευροχειρουργό θέλω, στα ΤΕΠ της Παιδιατρικής για ένα παιδάκι που χτύπησε…»

Ένα τέταρτο μετά, διεκπεραιώνοντας κάποια διαδικαστικά θέματα της κλινικής κατεβαίνω να το δω. Μου είχε πει ήδη η συνάδελφος στο τηλέφωνο ότι το παιδί είναι "πίσω αναπτυξιακά" (έχουμε ξεπεράσει τους όρους καθυστερημένο και αυτιστικό το 2016), ότι δε μιλάει παρά μόνον δείχνει και δεν περπατάει.

Μπαίνω στο εξεταστήριο της παιδιατρικής. Βλέπω έναν τέλειο ζούζουνο να με κοιτάει, τον ρωτάω πώς το λένε. Δεν μου απαντάει. Δίπλα του κάθεται ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, η Ελευθερία, 13 χρονών.

-Εσύ τι είσαι; της λέω.

-Αδελφή του..

-Και με ποιόν είναι το παιδάκι;

-Με μένα , απαντάει.

Ρωτάω το ιστορικό- εν τάχει -στην μικρή πριγκίπισσα και καταλαβαίνω ότι είναι μια μικρή κάκωση κεφαλής, χωρίς σημεία ενδοκράνιας υπέρτασης με ένα χαμηλής ταχύτητας μηχανισμό κάκωσης. Λέω στο μικρό. 

-Είσαι καλά; Θες να μου πεις τίποτα;

-ΠΕΙΝΑΩ !, λέει το "πίσω αναπτυξιακά " παιδί. Ρωτάω την αδερφή του τι θέλουν να φάνε να το φροντίσουμε. Με κοιτάει στα μάτια κατακκόκινη από ντροπή και λέει, 

-Τίποτα, ευχαριστούμε...

Λίγα λεπτά μετά μιλώντας με τη συνάδελφο ανακαλύπτω ότι η Ελευθερία είναι κηδεμόνας των μικρών αδελφών της (δεν έμαθα ακριβή αριθμό), τα ταϊζει, τα προσέχει. Δεν έμαθα αν πάνε σχολείο. Και ράγισα.

Αυτοί είμαστε κύριοι. ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ.

Όταν έρχεται ένα παιδί στα επείγοντα και ΠΕΙΝΑΕΙ και δεν έχει διάγνωση από τα γεννοφάσκια του, ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Με ένα θολό οικογενειακό περιβάλλον, με ένα μηδενικό υπόβαθρο, που δε θέλω να αναφέρω εδώ, τα παιδιά αυτά παλεύουν για να ζήσουν.

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΓΙΩΡΓΟ, ΚΩΣΤΑ, ΑΝΤΩΝΗ, ΑΛΕΞΗ; ΠΟΥ;;;

Αισθάνομαι σήμερα πιο άχρηστος από ποτέ. Πρέπει να ντρεπόμαστε. Όλοι μας. Μας σιχάθηκα...

......................................................................................................

"Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν᾿ ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψη σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μία φορά;

Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;"

Ν.Χριστιανόπουλος

http://www.rizopoulospost.com/autoi-eimaste-kyrioi-apotyxame/

Χωρίς σχόλια !!!

Ι.Β.Ν.